uratowane wieko

   Witam serdecznie w ten dość słoneczny poranek. Pozwolicie, że na samym początku przedstawię nowych obserwatorów- Monique, Moniko PÓźNIAK- witam serdecznie i dziękuję, że postanowiłyście zostać u mnie dłużej, bardzo cieszę się z tego powodu :).
   Dzisiaj chwiałam pokazać coś, co sama nie wiem jak nazwać mogę. Dla ułatwienia sobie zadania, uznałam to coś za tablicę ;).
   W domu miałam wieko od starego kosza. Wieko, które się plątało pod nogami ale szkoda było je wyrzucić. Zupełnie niepotrzebne nikomu, wręcz przeciwnie nawet przeszkadzające, taka zawalidroga. Nie wiem dlaczego ale jakoś zawsze szkoda mi go było i stawiałam w kącie zamiast się go pozbyć.
   Owo wieko nie miało przed sobą świetlanej przyszłości- mogło skończyć jako koci drapak albo jeszcze marniej w koszu na śmieci. Te dwie opcje chodziły mi po głowie i... wczoraj mnie olśniło. Chwyciłam wieko, klej, starą ramkę z aniołami (jej życie też już się kończyło, gdyż została właściwie sama pęknięta przednia część ramki). Nałożyłam klej, obciążyłam i po kilku godzinach cieszyłam się już moją tablicą.
   Podoba mi się bardzo a co ważniejsze, zamocowałam ją na rurach, których nienawidzę i wydaje mi się, że teraz są mniej widoczne ;).
   Do tablicy można przyczepiać różne rzeczy- zdjęcia, zawieszki, ozdoby. Na dzień dzisiejszy powiesiłam na niej jedno z moich serc.

   Tak oto uratowałam wieko, które teraz cieszy moje oczy. Mąż jak wróci z pracy z pewnością stwierdzi- no tak mieszkam w Cepelii- no cóż taką sobie babę wziął to teraz żyje ze mną i z moimi gratami.
   Buziaki.