łączę się z wami z domowego szpitala

   Witajcie.

   Na samym początku chcę Wam pięknie podziękować za wszystkie miłe słowa, jakie ostatnio od Was otrzymałam. Jest mi strasznie miło i serce moje się raduje. Dziękuję, że ze mną jesteście. 

     Naprawdę chciałam zasiąść do maszyny. Mam zaległego kota do uszycia i aż mi głupio, że tyle się do niego zabieram, ale tak to już czasami jest. Praca, dzieci, dzień krótki a dodatkowo mąż załapał półpaśca i jęczy z bólu. Mnie też coś strzyka w kościach i mam nadzieję, że to tylko przeziębienie a nie  ospa wietrzna w prezencie. Obawiam się, bo nie przechodziłam jej w dzieciństwie. Łykam więc tabletki na wzmocnienie i zaciskam kciuki aby mnie nie wysypało.

     Nie chcąc sprawiać mężowi dodatkowych wrażeń, maszynę pozostawiłam dalej w spokoju. Nie chcę mu terkotać nad uchem, bo i tak widzę, że nie czuje się najlepiej. Kotek musi więc zaczekać, ale... szydełko nie. Wiem, wiem do znudzenia tu ostatnio tych moich słupków. Postaram się poprawić.

    Już jakiś czas zastanawiałam się nad tematem szydełkowych czap dla chłopca- pasują czy nie? Mój syn jednak się uprał i stanowczo zażądał czapki z potworem. Chodził, marudził, prosił- uległam.  I oto jest. 

   Czapka zrobiona jest z akrylowego kotka szydełkiem numer 3,5. Młody zadowolony. Po szkole usłyszałam- mamo wszystkim się podobała! Nawet Pan, który wiózł nas na basen powiedział, że go straszę zębami. 

     Nadal się zastanawiam, czy szydełkowe czapy chłopcom pasują. Dam sobie chyba z tym spokój, bo raz- synek zadowolony a dwa- mąż też sobie zamówił czapę na narty :)))), cóż zrobić, trzeba dziergać.

    Pozdrawiam serdecznie i życzę miłej niedzieli.